Vandaag komt er niet een 'echt' artikel online. Dit komt voornamelijk omdat ik vanavond naar mijn allereerste persevent ga. Toen ik weer begon met bloggen, vertelde ik jullie dat ik een heel gaaf persbericht van The Body Shop had gekregen. maar wat ik niet vertelde, is dat bij dit bericht een uitnodiging zat. een uitnodiging, voor een persevent, speciaal voor mij.
En nu zit ik dit te typen, over 24 uur is het allemaal alweer voorbij. Ik voel me trots, maar ik ben ook bang. Ik ga daar mensen ontmoeten tegen wie ik opkijk, waar ik fan van ben, mensen die me inspireren. Straks ben ik één van ze, een beautyblogger, een echte. Want beautyblogger ben ik natuurlijk al, al wil ik mezelf niet echt zo noemen.
Ik ben pas zestien, nog geen twee maanden, en ik doe dit. Ik weet dat ik dit wil, maar ik vind het doodeng. Het is eng, ja natuurlijk, maar alle eerste dingen zijn eng. Alle dingen die je voor het eerst doet, zie je tegen op. Je wilt het het liefst ontwijken, maar als je het achter de rug hebt, wil je niets anders meer.
Ik weet wat ik wil zeggen tegen jullie, maar de woorden komen nog niet helemaal. Wat ik bedoel is dat iedereen dingen meemaakt of dingen plant die ze eigenlijk niet durven. Mensen hebben dromen waarvan ze eigenlijk al weten dat ze niet of heel moeilijk uit gaan komen.
Ik heb een droom. Ik wil journaliste worden, ik wil de media in, ik wil een eigen tijdschrift, of in ieder geval bezig blijven met 'meiden-dingen'. Ik wil doen wat ik wil, ik wil stralen, goed zijn in wat ik doe. Goed zijn in wat ik leuk vind, in wat ik wil met mijn leven. En ja, ik ben pas zestien, ik heb nog een heel leven voor me, maar dat betekent niet dat ik minder hard wil werken.
En het feit dat ik nu al zover aan het komen ben, geeft mij ook weer een soort van kracht. Het laat me zien dat ik dit kan, dat ik dit echt wil. En als het me nu niet bevalt, dan kom ik daar op tijd achter. Mocht ik nou zien dat dit toch niet helemaal mijn ding is, dan heb ik nog tijd genoeg om er achter te komen wat wel mijn ding is. Al denk ik niet dat het fout gaat, want ik weet echt zeker dat ik dit wil.
Ik wil niet opscheppen, ik wil jullie laten zien dat dromen uit kunnen komen. Toen ik begon met bloggen, had ik echt niet verwacht dat ik ooit uitgenodigd zou worden voor zoiets. En nu het wel gebeurd is, kan ik het eigenlijk nog steeds niet geloven. Maar ik ben trots, ik ben trots op wat ik bereik, op mijn leven, op alles. Ik ben trots op alles om me heen en ik geniet. Dit is mijn leven, en ik zou het nooit anders willen.
In één van mijn favoriete nummers op dit moment (Jessie J - Stand Up) zingt ze één van de mooiste zinnen ooit. 'If you don't reach for the moon, you can't fall on the stars'. Ik houd van deze zin, het zegt precies hoe het is. Leef je dromen, en als ze niet uitkomen, kom je iets anders moois tegen. Dit wordt je nieuwe droom, die net zo mooi is en anders wel mooier, dan je vorige.
Ik wil tegen jullie zeggen dat jullie dromen uit kunnen komen, als je er zelf maar in gelooft. Wees trots op wat je hebt en vecht ervoor om dat te houden. Alles komt goed, de wereld is mooi, dromen zijn mooier.
En ja, ik weet hoe heerlijk het is om alleen maar te dromen, maar wat je voelt als je dromen uitkomen, is niet te beschrijven. Ik ga het niet eens proberen, want ik weet dat het niet te beschrijven is, er zijn geen woorden voor. Maar geloof me, dat gevoel is zeker de moeite waard.
Liefs, Britt
Follow my blog with Bloglovin
